به گزارش مشرق، آنچه در ادامه می خوانید، برشی از کتاب ابن مشغله، نوشته مرحوم نادر ابراهیمی (انتشارات روزبهان) است؛
بعد از تعطیل شدن موسسه ایران‌پژوه که دوستش داشتم و سال‌های سال به آن اندیشیده بودم، بلافاصله دست به کار شدم و یکی دیگر از رویاهای دور و درازم را پیاده کردم. این رؤیا شاید از زمانی در قلبم نطفه بسته بود که پدر دست محبتی بر سرم نمی کشید و بالش نرم پای مادر یک شب هم زیر سرم نبود.
رؤیای دور و دراز من قصه‌های مناسب برای بچه‌ها بود. همین رؤیا در گذشته مرا به نوشتن برای بچه‌ها، سر کشیدن توی کتابخانه‌های کودکان و گفت‌وگو با بچه‌ها و دقت روی رفتار و حرکات و گفتارشان وادار کرده بود. این بار تصمیم داشتم قدم بزرگ‌تری بردارم. با خودم فکر کردم «اگر نمی‌توانی با بزرگ‌ترها درباره‌ی طبیعت پرشکوه ایران حرف بزنی، با بچه‌ها که می‌توانی» برای بچه‌ها کار کردن، به دنیای آینده رفتن است.
در خدمت کودکان بودن، در خدمت اجزای سالم جمیع مذاهب و مکتب‌های اجتماعی و سیاسی بودن است. عاقبت، من و همسرم در یک نقطه به هم رسیدیم و به وحدتی دست یافتیم که آرزوی هردوی ما بود: کار کردن با بچه‌ها و برای بچه‌ها. ما سرانجام، مجمع کوچک خود را تشکیل دادیم: «سازمان همگام با کودکان و نوجوانان».
